Herbert. Prowadził za rękę światło
Warszawa 20.09.2025, g. 19:00
od 50.00 pln
Muzyczna lekcja sztuki europejskiej. Spektakl muzyczny inspirowany życiem i twórczością Zbigniewa Herberta, oparty na zestawieniu esejów z jego zbioru „Barbarzyńca w ogrodzie”, będący literacką podróżą do świata kultury, w której przewodnikiem jest sam autor. Przewodnik ten prowadzi widza przez piękno i harmonię dzieł kultury śródziemnomorskiej oraz wybrane utwory poetyckie.
Barbarzyńca w ogrodzie otwiera przed odbiorcą świat wspaniałych dzieł sztuki, o których poeta pisze z ogromną erudycją i wrażliwością. Przenikliwie oddaje istotę pracy twórczej malarzy, ale i budowniczych wielkich katedr, ukazując ich czasy i miejsca, których genius loci poeta stara się uchwycić. Narratorem esejów jest tytułowy „barbarzyńca”), człowiek pewnie poruszający się w świecie sztuki, zainteresowany przy tym nie tylko dawnym malarstwem i architekturą, ale także zmysłowym odbiorem widoków, zapachów i smaków. Pielgrzym, świadomy, wyedukowany odbiorca, powracający do kraju, w którym te „pocztówki” podróży, mają swój cel: przywołanie porządku i harmonii, na której zbudowana jest kultura Europy w czasach, kiedy przywoływanie podstawowych wartości „wprost” było niemożliwe. Herbert odnajduje „moralną stałą” w tradycji grecko-rzymskiej, w fundamentach Europy, od której Polska oderwana została wyrokiem historii.
Jaki Barbarzyńca w ogrodzie ukazuje się naszym oczom dziś? Mamy w nim dokonaną przez „wydziedziczonego” próbę odzyskania tego, z czego go okradziono, przywrócenia mu jego wielkiej ojczyzny w ogrodzie Europy. Herbert czyni nas wszystkich „panami tradycji”, władnymi z niej wybierać. Pisząc o sztuce, o wolności i zniewoleniu, Herbert pisze o Polsce swoich czasów, o sobie i przede wszystkim o nas.
Czas trwania: 1h 30′
Barbarzyńca w ogrodzie otwiera przed odbiorcą świat wspaniałych dzieł sztuki, o których poeta pisze z ogromną erudycją i wrażliwością. Przenikliwie oddaje istotę pracy twórczej malarzy, ale i budowniczych wielkich katedr, ukazując ich czasy i miejsca, których genius loci poeta stara się uchwycić. Narratorem esejów jest tytułowy „barbarzyńca”), człowiek pewnie poruszający się w świecie sztuki, zainteresowany przy tym nie tylko dawnym malarstwem i architekturą, ale także zmysłowym odbiorem widoków, zapachów i smaków. Pielgrzym, świadomy, wyedukowany odbiorca, powracający do kraju, w którym te „pocztówki” podróży, mają swój cel: przywołanie porządku i harmonii, na której zbudowana jest kultura Europy w czasach, kiedy przywoływanie podstawowych wartości „wprost” było niemożliwe. Herbert odnajduje „moralną stałą” w tradycji grecko-rzymskiej, w fundamentach Europy, od której Polska oderwana została wyrokiem historii.
Jaki Barbarzyńca w ogrodzie ukazuje się naszym oczom dziś? Mamy w nim dokonaną przez „wydziedziczonego” próbę odzyskania tego, z czego go okradziono, przywrócenia mu jego wielkiej ojczyzny w ogrodzie Europy. Herbert czyni nas wszystkich „panami tradycji”, władnymi z niej wybierać. Pisząc o sztuce, o wolności i zniewoleniu, Herbert pisze o Polsce swoich czasów, o sobie i przede wszystkim o nas.
Czas trwania: 1h 30′
Herbert. Prowadził za rękę światło
Warszawa 21.09.2025, g. 18:00
od 50.00 pln
Muzyczna lekcja sztuki europejskiej. Spektakl muzyczny inspirowany życiem i twórczością Zbigniewa Herberta, oparty na zestawieniu esejów z jego zbioru „Barbarzyńca w ogrodzie”, będący literacką podróżą do świata kultury, w której przewodnikiem jest sam autor. Przewodnik ten prowadzi widza przez piękno i harmonię dzieł kultury śródziemnomorskiej oraz wybrane utwory poetyckie.
Barbarzyńca w ogrodzie otwiera przed odbiorcą świat wspaniałych dzieł sztuki, o których poeta pisze z ogromną erudycją i wrażliwością. Przenikliwie oddaje istotę pracy twórczej malarzy, ale i budowniczych wielkich katedr, ukazując ich czasy i miejsca, których genius loci poeta stara się uchwycić. Narratorem esejów jest tytułowy „barbarzyńca”), człowiek pewnie poruszający się w świecie sztuki, zainteresowany przy tym nie tylko dawnym malarstwem i architekturą, ale także zmysłowym odbiorem widoków, zapachów i smaków. Pielgrzym, świadomy, wyedukowany odbiorca, powracający do kraju, w którym te „pocztówki” podróży, mają swój cel: przywołanie porządku i harmonii, na której zbudowana jest kultura Europy w czasach, kiedy przywoływanie podstawowych wartości „wprost” było niemożliwe. Herbert odnajduje „moralną stałą” w tradycji grecko-rzymskiej, w fundamentach Europy, od której Polska oderwana została wyrokiem historii.
Jaki Barbarzyńca w ogrodzie ukazuje się naszym oczom dziś? Mamy w nim dokonaną przez „wydziedziczonego” próbę odzyskania tego, z czego go okradziono, przywrócenia mu jego wielkiej ojczyzny w ogrodzie Europy. Herbert czyni nas wszystkich „panami tradycji”, władnymi z niej wybierać. Pisząc o sztuce, o wolności i zniewoleniu, Herbert pisze o Polsce swoich czasów, o sobie i przede wszystkim o nas.
Czas trwania: 1h 30′
Barbarzyńca w ogrodzie otwiera przed odbiorcą świat wspaniałych dzieł sztuki, o których poeta pisze z ogromną erudycją i wrażliwością. Przenikliwie oddaje istotę pracy twórczej malarzy, ale i budowniczych wielkich katedr, ukazując ich czasy i miejsca, których genius loci poeta stara się uchwycić. Narratorem esejów jest tytułowy „barbarzyńca”), człowiek pewnie poruszający się w świecie sztuki, zainteresowany przy tym nie tylko dawnym malarstwem i architekturą, ale także zmysłowym odbiorem widoków, zapachów i smaków. Pielgrzym, świadomy, wyedukowany odbiorca, powracający do kraju, w którym te „pocztówki” podróży, mają swój cel: przywołanie porządku i harmonii, na której zbudowana jest kultura Europy w czasach, kiedy przywoływanie podstawowych wartości „wprost” było niemożliwe. Herbert odnajduje „moralną stałą” w tradycji grecko-rzymskiej, w fundamentach Europy, od której Polska oderwana została wyrokiem historii.
Jaki Barbarzyńca w ogrodzie ukazuje się naszym oczom dziś? Mamy w nim dokonaną przez „wydziedziczonego” próbę odzyskania tego, z czego go okradziono, przywrócenia mu jego wielkiej ojczyzny w ogrodzie Europy. Herbert czyni nas wszystkich „panami tradycji”, władnymi z niej wybierać. Pisząc o sztuce, o wolności i zniewoleniu, Herbert pisze o Polsce swoich czasów, o sobie i przede wszystkim o nas.
Czas trwania: 1h 30′
Zemsta
Warszawa 30.09.2025, g. 10:00
od 40.00 pln
„Zemsta”, obok „Ślubów panieńskich” najsłynniejsza komedia Aleksandra Fredry, od niemal 200 lat żyje w świadomości wielu pokoleń Polaków. Krytycy pisali, że jest jakby „polonezem granym dźwiękiem słów” i wszyscy zgadzali się co do jednego – to najbardziej polska komedia Fredry.
Sąsiedzki spór Cześnika i Rejenta staje się w niej podstawą do ukazania ludzkich przywar, wyśmiania małostkowości, ale i okazją do przypomnienia, dlaczego na końcu to właśnie zgoda zbuduje na nowo to, co nienawiść zniszczyła. Jak to w komedii bywa, nie mogło w „Zemście” zabraknąć miłosnej intrygi wymierzonej w młodych zakochanych i knowań tzw. średniego pokolenia, czyli prześmiesznego Papkina i apetycznej Podstoliny.
Osobnym motywem jest spór o zamek, w którym dzieje się akcja komedii. Występuje on w roli współbohatera dzieła, jako motyw rodem z preromantycznej powieści gotyckiej, w której właśnie konflikt o zamek staje się sprężyną wprowadzającą postacie w ruch. Geneza tego motywu sięga roku 1764, kiedy to angielski pisarz Horacy Walpole wydaje „Zamek w Otranto”, powieść zapewne znaną Fredrze.
Historycy literatury zaliczają Fredrę również do kontynuatorów polskiego oświecenia, lecz nie można jednoznacznie (jak to często bywało) uznać go za naśladowcę Moliera w twórczości komediowej. Fredro ma swój niepowtarzany, polski styl, który tak nas uwiera i tak nas śmieszy w „Zemście”.
Styl ten jest najwyższą próbą komedii. I właśnie z tak zacnego tworzywa poetyckiego utkał Fredro „Zemstę”, którą warto stale przypominać. Dzięki wyjątkowej, zachowującej wierność literze tekstu i szacunek dla słowa, inscenizacji Teatru Klasyki Polskiej możemy –– przenieść się do zamku Kamieniec, by samemu przekonać się, dlaczego tak chętnie budujemy mury między nami i co się stanie, gdy w świecie, w którym zgoda jest podobno niemożliwa, na chwilę zapanuje święty spokój. Czas trwania: 1h 30′
Reżyseria: Michał Chorosiński Obsada: Obsada: Joanna Kwiatkowska-Zduń, Maria Witkowska, Jarosław Gajewski, Henryk Gołębiewski, Dariusz Kowalski, Łukasz Lewandowski, Cezary Łukaszewicz, Paweł Lipnicki,, Leszek Zduń Scenografia i kostiumy: Barbara Wesołowska-Kowalska Muzyka: Marcin Pospieszalski
Sąsiedzki spór Cześnika i Rejenta staje się w niej podstawą do ukazania ludzkich przywar, wyśmiania małostkowości, ale i okazją do przypomnienia, dlaczego na końcu to właśnie zgoda zbuduje na nowo to, co nienawiść zniszczyła. Jak to w komedii bywa, nie mogło w „Zemście” zabraknąć miłosnej intrygi wymierzonej w młodych zakochanych i knowań tzw. średniego pokolenia, czyli prześmiesznego Papkina i apetycznej Podstoliny.
Osobnym motywem jest spór o zamek, w którym dzieje się akcja komedii. Występuje on w roli współbohatera dzieła, jako motyw rodem z preromantycznej powieści gotyckiej, w której właśnie konflikt o zamek staje się sprężyną wprowadzającą postacie w ruch. Geneza tego motywu sięga roku 1764, kiedy to angielski pisarz Horacy Walpole wydaje „Zamek w Otranto”, powieść zapewne znaną Fredrze.
Historycy literatury zaliczają Fredrę również do kontynuatorów polskiego oświecenia, lecz nie można jednoznacznie (jak to często bywało) uznać go za naśladowcę Moliera w twórczości komediowej. Fredro ma swój niepowtarzany, polski styl, który tak nas uwiera i tak nas śmieszy w „Zemście”.
Styl ten jest najwyższą próbą komedii. I właśnie z tak zacnego tworzywa poetyckiego utkał Fredro „Zemstę”, którą warto stale przypominać. Dzięki wyjątkowej, zachowującej wierność literze tekstu i szacunek dla słowa, inscenizacji Teatru Klasyki Polskiej możemy –– przenieść się do zamku Kamieniec, by samemu przekonać się, dlaczego tak chętnie budujemy mury między nami i co się stanie, gdy w świecie, w którym zgoda jest podobno niemożliwa, na chwilę zapanuje święty spokój. Czas trwania: 1h 30′
Reżyseria: Michał Chorosiński Obsada: Obsada: Joanna Kwiatkowska-Zduń, Maria Witkowska, Jarosław Gajewski, Henryk Gołębiewski, Dariusz Kowalski, Łukasz Lewandowski, Cezary Łukaszewicz, Paweł Lipnicki,, Leszek Zduń Scenografia i kostiumy: Barbara Wesołowska-Kowalska Muzyka: Marcin Pospieszalski
Zemsta
Warszawa 30.09.2025, g. 19:00
od 60.00 pln
„Zemsta”, obok „Ślubów panieńskich” najsłynniejsza komedia Aleksandra Fredry, od niemal 200 lat żyje w świadomości wielu pokoleń Polaków. Krytycy pisali, że jest jakby „polonezem granym dźwiękiem słów” i wszyscy zgadzali się co do jednego – to najbardziej polska komedia Fredry.
Sąsiedzki spór Cześnika i Rejenta staje się w niej podstawą do ukazania ludzkich przywar, wyśmiania małostkowości, ale i okazją do przypomnienia, dlaczego na końcu to właśnie zgoda zbuduje na nowo to, co nienawiść zniszczyła. Jak to w komedii bywa, nie mogło w „Zemście” zabraknąć miłosnej intrygi wymierzonej w młodych zakochanych i knowań tzw. średniego pokolenia, czyli prześmiesznego Papkina i apetycznej Podstoliny.
Osobnym motywem jest spór o zamek, w którym dzieje się akcja komedii. Występuje on w roli współbohatera dzieła, jako motyw rodem z preromantycznej powieści gotyckiej, w której właśnie konflikt o zamek staje się sprężyną wprowadzającą postacie w ruch. Geneza tego motywu sięga roku 1764, kiedy to angielski pisarz Horacy Walpole wydaje „Zamek w Otranto”, powieść zapewne znaną Fredrze.
Historycy literatury zaliczają Fredrę również do kontynuatorów polskiego oświecenia, lecz nie można jednoznacznie (jak to często bywało) uznać go za naśladowcę Moliera w twórczości komediowej. Fredro ma swój niepowtarzany, polski styl, który tak nas uwiera i tak nas śmieszy w „Zemście”.
Styl ten jest najwyższą próbą komedii. I właśnie z tak zacnego tworzywa poetyckiego utkał Fredro „Zemstę”, którą warto stale przypominać. Dzięki wyjątkowej, zachowującej wierność literze tekstu i szacunek dla słowa, inscenizacji Teatru Klasyki Polskiej możemy –– przenieść się do zamku Kamieniec, by samemu przekonać się, dlaczego tak chętnie budujemy mury między nami i co się stanie, gdy w świecie, w którym zgoda jest podobno niemożliwa, na chwilę zapanuje święty spokój. Czas trwania: 1h 30′
Reżyseria: Michał Chorosiński Obsada: Obsada: Joanna Kwiatkowska-Zduń, Maria Witkowska, Jarosław Gajewski, Henryk Gołębiewski, Dariusz Kowalski, Łukasz Lewandowski, Cezary Łukaszewicz, Paweł Lipnicki,, Leszek Zduń Scenografia i kostiumy: Barbara Wesołowska-Kowalska Muzyka: Marcin Pospieszalski
Sąsiedzki spór Cześnika i Rejenta staje się w niej podstawą do ukazania ludzkich przywar, wyśmiania małostkowości, ale i okazją do przypomnienia, dlaczego na końcu to właśnie zgoda zbuduje na nowo to, co nienawiść zniszczyła. Jak to w komedii bywa, nie mogło w „Zemście” zabraknąć miłosnej intrygi wymierzonej w młodych zakochanych i knowań tzw. średniego pokolenia, czyli prześmiesznego Papkina i apetycznej Podstoliny.
Osobnym motywem jest spór o zamek, w którym dzieje się akcja komedii. Występuje on w roli współbohatera dzieła, jako motyw rodem z preromantycznej powieści gotyckiej, w której właśnie konflikt o zamek staje się sprężyną wprowadzającą postacie w ruch. Geneza tego motywu sięga roku 1764, kiedy to angielski pisarz Horacy Walpole wydaje „Zamek w Otranto”, powieść zapewne znaną Fredrze.
Historycy literatury zaliczają Fredrę również do kontynuatorów polskiego oświecenia, lecz nie można jednoznacznie (jak to często bywało) uznać go za naśladowcę Moliera w twórczości komediowej. Fredro ma swój niepowtarzany, polski styl, który tak nas uwiera i tak nas śmieszy w „Zemście”.
Styl ten jest najwyższą próbą komedii. I właśnie z tak zacnego tworzywa poetyckiego utkał Fredro „Zemstę”, którą warto stale przypominać. Dzięki wyjątkowej, zachowującej wierność literze tekstu i szacunek dla słowa, inscenizacji Teatru Klasyki Polskiej możemy –– przenieść się do zamku Kamieniec, by samemu przekonać się, dlaczego tak chętnie budujemy mury między nami i co się stanie, gdy w świecie, w którym zgoda jest podobno niemożliwa, na chwilę zapanuje święty spokój. Czas trwania: 1h 30′
Reżyseria: Michał Chorosiński Obsada: Obsada: Joanna Kwiatkowska-Zduń, Maria Witkowska, Jarosław Gajewski, Henryk Gołębiewski, Dariusz Kowalski, Łukasz Lewandowski, Cezary Łukaszewicz, Paweł Lipnicki,, Leszek Zduń Scenografia i kostiumy: Barbara Wesołowska-Kowalska Muzyka: Marcin Pospieszalski